842 Podprowincja: Pojezierza Wschodniobałtyckie 

842.7 Makroregion: Pojezierze Litewskie
842.72 Mezoregion: Pojezierze Zachodniosuwalskie 
- Mikroregion: Wzniesienie Oleckie 

842.8 Makroregion: Pojezierze Mazurskie
842.85 Mezoregion: Wzgórza Szeskie (Garb Szeski)
842.86 Mezoregion: Pojezierze Ełckie 
- Mikroregion: - Pojezierze Łaśmiadzkie
- Mikroregion: - Puszcza Borecka
- Mikroregion: - Obniżenie Selmęckie
- Mikroregion: - Wyniesienie Bargłowsko-Milewskie

Pojezierze Litewskie
Litewskie Pojezierze, duży region naturalny na pograniczu Polski i Litwy, wchodzący w obręb Pojezierzy Wschodniobałtyckich. Pojezierze Litewskie wznosi się do 289 m n.p.m. Leży w całości w dorzeczu Niemna, cechuje się największym w Polsce kontynentalizmem klimatu.
W swoim zasięgu ma ostatnie fazy zlodowacenia. Na terenie Polski tylko część pojezierza. Klimat jest tu kontynentalny i wyróżnia się najniższymi temperaturami (średnia roku to około 6°C). Zima trwa dość długo - prawie 4 miesiące. Lasy typu subborealnego - większe kompleksy to Puszcza Augustowska i Puszcza Rudnicka. 
W skład Pojezierza Litewskiego wchodzą: Puszcza Romincka, Pojezierze Zachodniosuwalskie, Pojezierze Wschodniosuwalskie i Równina Augustowska. Zachodnia część Pojezierza Litewskiego (polska) Pojezierza Litewskiego nosi też nazwę Pojezierza Suwalskiego lub Pojezierza Suwalsko-Augustowskiego.

Pojezierze Zachodniosuwalskie
Zachodniosuwalskie Pojezierze, region naturalny w północno-wschodniej Polsce, zachodnia część Pojezierza Litewskiego, położona na południe od Puszczy Rominckiej. Powierzchnia 834 km2. Podzielone na mikroregiony: Garb Przerośli (teren wododziału Będzianki, Czarnej Hańczy i Rospudy), Wzniesienie Oleckie (na zachód od Rospudy), Pagórki Przebrodzkie (na wschód od Rospudy). 
Zachodniosuwalskie Pojezierze znajduje się w strefie przejściowej między dwoma lobami lądolodu ostatniego zlodowacenia - mazurskim i niemeńskim. Występował tutaj wtórny lob Rospudy, którego pozostałościami są wały morenowe. Obszar wznosi się do 241 m n.p.m. Przecina go kilka równoległych do siebie rynien, ze stosunkowo niewielkimi jeziorami (największe Rospuda 1,06 km2). Obszar odwadniany jest do Wisły (przez Rospudę i Legę), Pregoły (przez Jarkę i Błędziankę) oraz do Niemna (przez Czarną Hańczę). Mozaika lasów, łąk i pól uprawnych.
Główne miejscowości: Przerośl, Filipów.

Pojezierze Ełckie 
Region naturalny w północno-wschodniej Polsce, wschodnia część Pojezierza Mazurskiego. W przeważającej części stanowi silnie pagórkowatą wyżynę, miejscami porośniętą zwartymi kompleksami leśnymi (Puszcza Borecka) z licznymi jeziorami. Odwadniane przez rzekę Ełk wraz z dopływami. Morenowe wzgórza Pojezierza osiągają wysokość powyżej 200 m n.p.m. (Góry Piłackie, 219 m). Do największych jezior położonych na tym obszarze zalicza się Jezioro Rajgrodzkie (15,1 km2), Selmęt Wielki (12,6 km2), Łaśmiady (8,8 km2). Pojezierze Ełckie uważane jest za jedyny w swoim rodzaju region turystyczny w Europie. Teren ten obejmuje rozległe, malowniczo połączone kompleksy leśne, jeziora, pagórki i doliny morenowe oraz tereny równinne. Wszystko to razem sprawia, że jest on rajem dla wędkarzy, grzybiarzy oraz miłośników długich wędrówek pieszych, rowerowych, kajakowych i narciarskich.
Największe miasta to Ełk - duchowa stolica Mazur oraz Olecko.

Puszcza Borecka
Na pojezierzu Ełckim (między jeziorem Mamry a Wzgórzami Szeskimi) położona jest Puszcza Borecka (Lasy Boreckie). Powierzchnia 14 tys. ha. Teren pokryty wzgórzami morenowymi, pomiędzy którymi licznie występują niewielkie jeziora. Drzewostan sosnowy ze znaczną domieszką świerku, dębu, grabu, lipy, brzozy, modrzewia i klonu. Na terenie Puszczy Boreckiej żyją żubry w stanie wolnym.
Więcej: http://wiktoriamilewska.webpark.pl  www.powiat.olecko.pl/boreckaw/ 

Wzgórza Szeskie
Region naturalny w północno-wschodniej Polsce, północno-wschodnia, najwyższa część Pojezierza Mazurskiego. Powierzchnia 401 km2.
Najwyższe wzniesienie regionu Szeska Góra (309 m n.p.m.) jest trzecim co do wysokości (po Wieżycy, 329 m n.p.m. i Dylewskiej Górze, 312 m n.p.m.) wzniesieniem pasa pojezierzy w Polsce. Wysokości względne w części północnej (Gołdapska Góra, 272 m n.p.m.) przekraczają 100 m. Ciekawostką jest Góra Tatarska (308 m), na szczycie której, w zagłębieniu, znajduje się jeziorko. Można tu spotkać przykłady roślinności tundrowej. 
Niedaleko Kowali Oleckich, także w obrębie Szeskich Wzgórz, utworzono rezerwat przyrodniczy Cisowy Raj, w którym wyodrębniono okazy cisa pospolitego. 
W kompleksie wzgórz można spotkać okazy unikalnych zwierząt, hoduje się tu daniele. Swoje gniazda mają orły bieliki, pomiędzy wzgórzami znajduje się mnóstwo zarybionych stawów.
Wzgórza Szeskie mają klimat chłodniejszy o 0,5-1 st. od regionów sąsiednich, co bywa widoczne wiosną przez dłuższe zaleganie pokrywy śnieżnej. Większe o kilkadziesiąt milimetrów w ciągu roku są opady atmosferyczne (ok. 700 mm). Podczas ostatniego zlodowacenia Wzgórza Szeskie znajdowały się na styku dwóch płatów lodowcowych: mazurskiego i litewskiego, między którymi wytworzyły ię żwirowe i ilaste wzgórza kemowe.
Jest słabo zaludniony, w większości pokryty lasem. Znajduje się tu rezerwat florystyczny Cisowy Jar z cisem pospolitym.
Dzięki dogodnym warunkom morfologicznym i stosunkowo długo zalegającym śniegom uprawia się narciarstwo zjazdowe.
U podnóża Pięknej Góry rozpoczęło funkcjonowanie Centrum Sportowo-Rekreacyjne "Piękna Góra", które wykorzystuje naturalne ukształtowanie tego terenu w celach sportowo-rekreacyjnych przez cały rok. Działają tu wyciągi narciarskie, kolej krzesełkowa i całoroczny tor saneczkowy o międzynarodowym standardzie. W planie są m.in. ścieżki rowerowe oraz imitacja grodu Jaćwingów. 

Podział fizjograficzny według Jerzego Kondrackiego "Geografia fizyczna Polski"